CIUSZKI CIUSZECZKI

Ahhh ile pięknych ciuszków dla mojej kruszynki zdobyłam :) Teraz to już absolutnie koniec ze zbieraniem ubranek dla dziecka ! Uważam że dziewczynki nie muszą być ubierane tylko na różowo. Mam parę ubranek z niebieskimi odcieniami, które swoimi wzorkami i obrazkami wcale nie przypominają strojów dla małych panów. Moja maleńka ma ubranka w prawie każdym kolorze :)
Adam przywiózł matę edukacyjną... super, to już 3. Powoli zaczyna brakować miejsca na te wszystkie rzeczy... mało kto może pozwolić sobie w domu na 3 wózki, 4 foteliki, 2 bujaczki, 3 maty, kilka sporych toreb ubranek ( nie liczę tu tych które mam już w komodzie na pierwsze miesiące) 2 łóżeczka ( czekamy na trzecie) chyba 6 kołderek w różnych rozmiarach i jeszcze wielu wielu rzeczy o których nawet teraz nie pamiętam.  I gdzie to teraz porozdawać?
Przyszła mi dziś koszula na pobyt w szpitalu i jestem bardzo zawiedziona. Wzór jest ok, bardzo intensywne kolory, ale uszycie już pozostawia wiele do życzenia. Z rękawów wystają jakieś nitki i mam wrażenie że zaraz wszystko się rozerwie, poza tym bardzo dziwnie się marszczą. Długość miała być przed kolano, okazało się że jest za, w obwodzie zmieszczę się 2 razy....  Na metce rozmiar S ale jak dla mnie to L lub nawet XL. Dokładnie zobaczę czy da się ją jakoś przerobić, a jeżeli nie to wznowię poszukiwania. A tak wgl. to koszula naprawdę jest konieczna w szpitalu? Jakieś bawełniane szerokie spodenki nie wchodzą w grę? Rozumiem że musi być przewiew żeby się rana szybko goiła no ale przecież mogę np. obciągać te spodnie do połowy nóg kiedy leżę w łóżku czy coś w tym stylu.  Podkłady, wygodne i konieczne, czy wystarczą tylko jakieś bardziej chłonne podpaski? 
Mam wiele obaw co do pobytu w szpitalu. Z moim szczęściem trafię zapewne na najgorszą położną pod słońcem i boję się że nie będę dawała sobie rady z maleństwem, bo nigdy jeszcze nie zajmowałam się dziećmi i nie mam nawet pojęcia jak zmienic pieluszkę, żeby czasem nie zrobić krzywdy dziecku.
Coraz częściej myślę o usamodzielnieniu  się. Mieszkamy teraz z moimi rodzicami i czuję że jeżeli się od nich nie oderwę to nigdy nie stanę się prawdziwą kobietą. Nie cierpię robić czegokolwiek  w domu bo cały czas czuję za plecami oddech matki i pouczanie że to mam robić tak a to inaczej... Nawet przygotowując śniadanie dla Adama zawsze się wtrąca. Gdy chcę przygotować coś do jedzenia samej zawsze jest " zostaw ja to zrobie bo zaraz cos zepsujesz i będzie do wyrzucenia" A na koniec słyszę tylko " nic nie robisz w tym domu, jak ty sobie kiedyś sama poradzisz" Nie zauważa tylko tego że to właśnie ona nie daje mi się usamodzielnić. Gdybym coś zrobiła źle to  na nast. raz bym się poprawiła. Człowiek uczy się przecież na błędach. Gdy praktycznie cały miesiąc przemieszkałam poza domem to radziłam sobie bardzo dobrze. Zawsze zrobiłam sobie jakiś obiad... może niezbyt wyszukany bo nie było mnie na takowe stać, ale jakieś spaghetti, czy kotlety z piersi, lub jakieś warzywa na patelni i sałatki wychodziły mi bardzo dobrze. Poza tym trochę sobie dorabiałam, to jaki jakaś ankieterka, to jakieś ulotki  (nie miałam 18 lat wiec o prawdziwej pracy nie było mowy) Miałam też czas spotkać się ze znajomymi i posprzątać w mieszkaniu.
Boję się że gdy pojawi się dziecko moja matka będzie nadal dominować i będzie chciała mnie we wszystkim wyręczać bo przecież ona zrobi to lepiej i sprawniej ( 3 dzieci zobowiązuje) a ja na koniec usłyszę że zachciało mi się dzieci a teraz zajmować się nie ma już kto i wszystko jest na jej głowie. 
Niestety ograniczają nas teraz środki. Wynajem mieszkania trochę kosztuje a do tego dziecko, papierosy Adama, samochód...  Chyba tylko brak pieniędzy trzyma nas w  tym domu.

Mała Asia właśnie się obudziła, wierzga w brzusiu jak mały koziołek, do tego chyba znów ma czkawkę. Czas się położyć, aby miała więcej miejsca na wygibasy :) Ciekawe czy Adam się dziś zjawi.